Lockdown in corona tijd
We werken thuis. Mijn man beeldbelt (nieuw woord 2020) in mijn kantoor (aan huis) met zijn collega’s en maakt online muziek met cliënten. Door de deur heen horen wij ‘in the jungle, the mighty jungle, the lion sleeps tonight”. En dat een keer of 10 per dag.
De keuken is nu leslokaal, met i-pads en laptops op tafel. Half onderuitgezakt maakt de jongste van 8 zijn rekensommen, onder luid gekreun. De middelste van 12 zwaait dramatisch met haar armen en ergert zich aan docenten ‘met hun gepruts met teams’ en ‘belachelijk wat we moeten doen’. Ondertussen drink ik koffie, zinloos scrollend op mijn telefoon. Beschikbaar voor vragen.
De oudste van 19 slaapt nog. Rond een uur of 2 bakt hij wat hamburgers of een ei en gaat dan naar zijn werk. In de avond na het werk kruipt hij achter de pc om, al gamend met andere nachtbrakers, tot leven te komen terwijl hij de wereld verovert of vernietigt (een kwestie van perspectief).
Precies op het moment dat de jongste net slaapt, de middelste van 12 wil slapen, wil manlief zijn EIGEN muziek produceren.
Laverend tussen ieders belangen en behoeften vallen we uiteindelijk te laat in slaap (of niet). Tot het weer ochtend is en de jongste rond 7.00 uur met kapla op de houten vloer zijn stellage bouwt die met veel kabaal omdondert.
Een nieuwe dag.
Natuurlijk maken we er het beste van.
Wie niet. Maar soms ben ik het zat. Zat van het gewoon aanwezig zijn, faciliterend en omringd door mensen, hun vragen, speelgoed, telefoons, troepjes en tosti’s. Dan wil ik dat het huis weer even leeg is. Net als vroeger. Dat ik mijn werk kan doen in mijn eigen werkruimte, mijn eigen gedachten kan horen en eigen dingen kan doen zonder onderbrekingen. Ik mis de tijd met mezelf. De stilte en even geen ge-‘mama’.
Vervolgens voel ik mij schuldig. Dat ik zo denk. Ik moet blij zijn van mijzelf… dat ik kinderen heb en tijd heb met ze. Ik voel me dan schuldig naar al die mensen die zich wel uit de naad werken en voel mij nutteloos, slurpend aan mijn koffie.
Die blije momenten zijn er ook. Die momenten dat het fijn is om samen te zijn, te spelen, knutselen, gewoon wat te kletsen. Dat we genieten van het samen thee drinken, terwijl de kinderen om ons heen gezellig spelen in het gras. Dan voel ik mij intens dankbaar en rijk gezegend met een tuin, een gezin en de zon op onze gezichten. Alleen niet de hele tijd. Soms even niet. Dan wil ik tijd alleen.
Deze tijd confronteert met intense en soms tegenstrijdige gevoelens.
Om mij heen hoor ik vergelijkbare verhalen. In een ander jasje. Verhalen met overeenkomsten in het ervaren van gevoelens van onmacht door een gebrek aan voorspelbaarheid en controle. Het maakt gedachten en gevoelens los waar we misschien anders sneller aan voorbij gaan.
- Gedachten over de toekomst – ‘wordt mijn werk/leven ooit weer zoals het was?’
- Schuldgevoelens – niet werken en toch betaald krijgen.
- Stress – heel hard werken en anderen zien relaxen.
- Verwarring – het ervaren van veel rust terwijl we in een crisis zitten.
- Verdriet – het missen van contact met familie en vrienden.
Ik weet niet hoe jij dit ervaart; deze crisis met al zijn gedoe in de wereld en in je eigen hoofd en hart. Het enige wat ik weet is dat we vaak denken alleen te zijn in onze gevoelens, deze vaak als ‘raar’ of als niet ok te bestempelen, terwijl het gevoelens zijn die er gewoon zijn.
De accenten verschillen per persoon en per situatie.
Misschien vergelijk je jezelf met een IC verpleegkundige en vind je dat je niet mag klagen. Of met iemand die net een geliefde heeft verloren. Ongeacht het verhaal van de ander, is het belangrijk om je eigen gevoelens ruimte te geven. In ieder geval bij jezelf te erkennen, zonder het gelijk weg te werken omdat het ‘er niet mag zijn’. Wat jij voelt heeft net zoveel bestaansrecht als het gevoel van de ander. Ook al heeft de ander het misschien moeilijker, zwaarder. Jij bent jij.
Sta jezelf toe om ruimte te nemen
Geef jezelf ruimte om jezelf te mogen zijn ínclusief al je tegenstrijdige gedachten en gevoelens. Ook als je werk vooral bestaat uit het opvangen en verzorgen van anderen. Neem juist dan tijd om voor jezelf te zorgen. Onder ogen te zien hoe het met jou gaat. Even te stoppen met doorrennen en vliegen voor alles en iedereen. Even te luisteren naar het verhaal van jezelf. Dit erkennen, zonder vergelijken, zonder oordeel.
Dat geeft ruimte.
En dan kun je weer geven, vanuit rust.
Mooi en goed geschreven! We hebben in deze tijd allemaal ons eigen verhaal, maar de diepste gevoelens zijn herkenbaar en komen grotendeels overeen.
Het is een bizarre situatie waarin levens stil gezet worden en gevoelens en gedachten tot leven komen. Mooi dat je hier aandacht aan geeft en benadrukt dat ieder verhaal er mag zijn. Dat we niet hoeven te vergelijken, maar ons eigen verhaal en emotie net zo belangrijk is! Dank je wel voor deze wijze woorden.
Dank je Joyce, inderdaad, ieder zijn verhaal mag er zijn!
Erg mooi, Francien. En vooral herkenbaar. Je hele verhaal.
Dank je wel Madeleine!
Mooi verwoord en herkenbaar en zo waar. Inspirerende nadenk stof.
Dank je voor reactie!
Hi francien,
Ja heel herkenbaar. Ik zag in het begin al mijn eigen werktijd tot nul gereduceerd worden en heb hard gestreden dit te voorkomen.
Ik heb een eigen bedrijf 3 kids met mijn man samen.
Manlief vond dat zijn werk door moest gaan wat daar ook maar voor moest wijken.
Inmiddels hebben we een modus gevonden en heb ik ontdekt dat er zelfsin ons eigen huishouden nog wat oude patronen rondom rolverdeling beslecht konden worden.
Mooi geschreven groet jeanine hamaker
Leuk Jeanine dat je vertelt hoe het bij jou is gegaan. Ja, die oude patronen he. Vaak komen ze door een crisis weer via de achterdeur naar binnen. De volgende ronde!
Hoe hebben jullie uiteindelijk de modus weer gevonden?
Een echt en tegelijk heerlijk lezende ervaring en oproep! Het is een zegen om je gevoelens serieus te nemen, het maakt je vrij! En geeft je idd bakken ruimte!
Dank je wel Alida! Inderdaad ook al zijn niet alle gevoelens die je bij jezelf ontdekt altijd even gezellig, het geeft zeker vrijheid en ruimte.
Interessante blog, ik ken je er helemaal in terug 🙂
Voor mij ook de aanleiding eens even op je site rond te kijken, ‘it falt my net tsjin’ en ‘it koe minder’ zijn kwalificaties die ik erop los wil laten.
Ha die Bartje! Bedankt voor je kwalificaties!
Mooi Francien, wat schrijf je fijn, heel leuk om te lezen! Ook herkenbaar allemaal!!!
Hillegonda
Dank je, ja, geloof ik zo dat het voor jou herkenbaar is!